Το μοναστήρι δεσπόζει στη βορειοδυτική πλευρά του νομού Πιερίας, σε απόσταση είκοσι πέντε χιλιομέτρων από το κέντρο της Κατερίνης. Από τα μέσα του 16ου αιώνος λειτουργούσε ως ενοριακή Μονή και κατέστη Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή Μονή στις αρχές του 20ου αιώνος. Σύμφωνα με τις ιστορικές μαρτυρίες η Μονή ιδρύθηκε κατά τους βυζαντινούς χρόνους. Αρχικά το μοναστήρι ήταν ανδρώα κοινοβιακή Μονή. Στο πέρασμα των χρόνων, η Μονή πολλές φορές αποτέλεσε στόχο των κατά καιρούς κατακτητών, καθώς είχε έναν ενεργό αντιστασιακό αγώνα. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την καταστροφή της σε διάφορες χρονικές φάσεις. Το σημερινό καθολικό της Μονής, που λειτουργεί ως γυναικεία κοινοβιακή πλέον, είναι κτίσμα του 1958 σε ρυθμό μονόκλιτης βασιλικής. Στο εσωτερικό του αποθησαυρίζεται το εικόνισμα της επονομαζόμενης Παναγίας Μακρυράχης, αφιερωμένο στην Κοίμηση της Θεοτόκου. Το 1993 η Μονή ανασυγκροτήθηκε.